Z życia Parafii Fotogalerie - Parafia Miłosierdzia Bożego w Bielsku Podlaskim

Wybrana aktualnie galeria to:

26 02 2017 - Siostry Benedyktynki

Data utworzenia tej galerii: 27.02.2017

Dnia 26 lutego 2017 roku przybyły do naszego sanktuarium siostry benedyktynki z Drohiczyna. Podzieliły się świadectwem swojej duchowości, w której jest roztropna równowaga między modlitwą i pracą. Siostry gromadzą się wspólnie siedem razy na modlitwę liturgiczną, zabiegając o coraz większe zjednoczenie z Bogiem. Obok tego poświęcają też czas na pracę, która służy ich utrzymaniu. Obecnie siostry przystępują do rozbudowy opłatkarni, która będzie służyć całej diecezji dostarczając komunikanty, hostie i opłatki. Nasza parafia wsparła ofiarami na tacę tę piękną i pożyteczną inicjatywę.

Historia kościoła i obecności sióstr benedyktynek w Drohiczynie sięga XVII wieku. Opracował ją ks. prał. Zbigniew Rostkowski, kanclerz Kurii i wikariusz generalny naszej diecezji, który pisze między innymi: "Dnia 24 października 1623 roku Wojciech Niemira (zm. przed 2 lutego 1625 r.), kasztelan (1613-1617) i wojewoda podlaski (1617-1625), ofiarował plac pod budowę kościoła i klasztoru w Drohiczynie oraz dwór i trzy włoki ziemi w Sytkach. Celem fundacji było stworzenie możliwości edukacji dziewcząt z możniejszych rodów szlacheckich na Podlasiu. Wojciech Niemira własnym kosztem wzniósł drewniany klasztor i kościół pw. Wszystkich Świętych. Ważną rolę w sprowadzeniu sióstr odegrał o. Anioł Bidsiński, gwardian drohiczyński ojców franciszkanów (1622-1626). Fundusz Niemiry został powiększony dobrami ziemskimi, które odziedziczyła Zofia Kiszczanka (ok. 1600-1659), córka Mikołaja Kiszki (ok. 1565-1620), starosty drohickiego (1588-1620). Dnia 1 listopada 1623 r. przybyła ona do Drohiczyna z klasztoru toruńskiego wraz z jedenastoma zakonnicami. Na pamiątkę dnia jej przybycia kościół otrzymał tytuł Wszystkich Świętych. Zofia Kiszczanka w 1630 r. została pierwszą ksienią nowego klasztoru, którego kolatorami byli królowie: Zygmunt III Waza (1587-1632) i Jan II Kazimierz Waza (1648-1668), szlachta: Krzysztof Grek z Repek, Paweł Wąż, Wiktoryn (1668-1737) i Marcin (1663-1751) Kuczyńscy z Korczewa, Stanisław Niemira (zm. 1648), wojewoda podlaski (1617-1625), Stefan Ossoliński (zm. ok. 1737), chorąży mielnicki (1713-1729) oraz mieszczanie: Szymon Dalnopolc, Maciej Rolka, Grzegorz i Marianna Chatysiakowie, Andrzej Jankowski, Tomasz i Agnieszka Szaszkiewiczowie, Marcin Gołocki i inni.

Kościół i klasztor benedyktynek, począwszy od niedzieli „Misericordiae” (II Niedziela Wielkanocna), czyli 3 maja 1657 roku zostały doszczętnie zniszczone w czasie najazdu wojsk szwedzkich i Jerzego II Rakoczego (1621-1660) księcia siedmiogrodzkiego (1648-1658). Jednak dzięki pomocy króla Jana II Kazimierza Wazy (1648-1668) oraz wysiłkiem rodziny Niemirów, już w 1659 r. udało się odbudować klasztor. Zamiast kościoła zakonnicom służyła już tylko kaplica. W klasztorze benedyktynki prowadziły resocjalizację kobiet moralnie upadłych, kształciły dziewczęta, otaczały opieką ubogich i chorych. W 1667 roku prowadziły przytułek-szpital. W latach epidemii, która pustoszyła Podlasie w 1709 i 1714 roku, w budynku klasztornym znajdował się szpital dla dotkniętych zarazą. Cztery siostry przypłaciły to życiem. Do czasu budowy odpowiedniego pomieszczenia, w kościele benedyktyńskim mieściło się w XVII w. archiwum ksiąg ziemskich i grodzkich sądu drohickiego.

W roku 1734 rozpoczęto budowę nowego, murowanego kościoła i budynków klasztornych, która została zakończona w 1738 roku. Kamień węgielny poświęcił ks. Józef Olszański (zm. ok. 1738 r.), biskup tytularny Serra (25 czerwca 1727 r.), sufragan diecezji chełmskiej obrządku łacińskiego (1728-1736). Fundatorami klasztoru i kościoła byli dwaj bracia Kuczyńscy: Wiktoryn (1668-1737) – kasztelan podlaski (1730-1738) i Marcin (1671-1751) – chorąży bielski (1727-1746). Architektem kościoła był przypuszczalnie Jakub Fontana (1696-1765), a budowniczym Jan Krzysztof Adrian Kluk, z udziałem miejscowego murarza Ambrożewskiego (zm. przed 1744). Konsekracji świątyni w dniu 21 września 1744 roku dokonał ks. Franciszek Antoni Kobielski (1679-1755), biskup łucki (1739-1755).

Po III rozbiorze (1795) benedyktynki znalazły się w trudnej sytuacji. Dobra ziemskie położone za Bugiem zajęli Austriacy, a folwark i ziemię Prusacy. W roku 1854 rząd carski nakazał zamknięcie kościoła benedyktynek za patriotyczną postawę zakonnic. Te wydarzenia przyspieszyły śmierć ostatniej ksieni konwentu drohiczyńskiego – s. Ludwiki Roszkowskiej (zm. 19 marca 1854 r.). Na mocy ukazu z 25 czerwca 1856 roku zamknięto klasztor, a zakonnice wywieziono do Wilna (klasztor ss. Benedyktynek św. Katarzyny). Jednak już w następnym roku spotykamy ponownie w Drohiczynie cztery benedyktynki, a także cztery siostry szarytki z Ciechanowca. W czasie Powstania Styczniowego przechowywały one powstańców i prowadziły polską szkołę. W ramach represji siostry szarytki ukarane zostały wysokimi karami pieniężnymi i dnia 10 czerwca 1864 roku wydalone z Drohiczyna do Królestwa Polskiego, siostry benedyktynki zaś osadzono najpierw w więzieniu w Bielsku Podlaskim, a następnie pod eskortą przewieziono do Grodna. Kościół i klasztor zamknięto 2 września 1864 roku z rozkazu (Nr 8965) Mikołaja hr. Murawjewa „Wieszatiela” (1796-1866), gubernatora grodzieńskiego, wileńskiego i 6. guberni litewsko-białoruskich (1863-1865), a następnie oddano mniszkom prawosławnym, urządzając w zakrystii małą cerkiew pw. św. Agapita. Po ich wyjeździe w 1885 roku pomieszczenia klasztorne zamieniono na koszary wojskowe. Z czasem władze carskie nakazały je rozebrać, a cegłę przeznaczyć na budynki cerkiewne.

W 1918 r. rewindykowano jego ruiny i rozpoczęto odbudowę, przywracając do kultu jako kościół szkolny. W 1929 roku, dzięki inicjatywie ks. Kazimierza Dobrzyckiego (1900-1976), prefekta Niższego Seminarium w Drohiczynie (1929-1930), rozpoczęto starania nad zabezpieczeniem świątyni i przywróceniem do stanu używalności. Od 1930 roku służył on młodzieży gimnazjalnej jako kościół szkolny. W latach 1939-1941 sowieci zamienili świątynię na szalet, służący żołnierzom strzegącym granicy na Bugu. W okresie okupacji niemieckiej (1941-1944) kościół benedyktynek funkcjonował jako jedyny w Drohiczynie, ponieważ parafialny był zniszczony.

Po wielu latach tułaczki 8 listopada 1957 roku wróciły do Drohiczyna siostry benedyktynki – wypędzone z Nieświeża. Z wielkim zapałem przystąpiły one do restauracji kościoła pw. Wszystkich Świętych i odbudowy swego klasztoru na zarysie dawnych fundamentów (1958-1960), pod kierownictwem s. Benedykty Stalińskiej (1913-1993), przeoryszy sióstr benedyktynek (1958-1993). Projekt wykonali: inż. Hanna Kosmólska i Jerzy Brabander, pod kierunkiem arch. Józefa Winiarskiego".

Galeria (@2016) Autor: Adam Grabowski.
Wszelkie prawa zastrzeżone